Debate:Δημόσιος διάλογος ή μια αποστειρωμένη διαδικασία

Άραγε το Debate είναι ένα μέσο που συμβάλλει στην προώθηση του δημόσιου διαλόγου; Είναι μια διαδικασία που εξακολουθεί να διατηρεί αναλλοίωτο το χαρακτήρα της στο πέρασμα του χρόνου; Αυτά είναι ερωτήματα που έχουν τη δύναμη να βασανίσουν ακόμα και τους ίδιους τους πολιτικούς αρχηγούς. Είναι ανησυχίες της κοινής γνώμης για το αν θα πρέπει να συνεχίσουν να εμπιστεύονται την πολιτική διαδικασία. Στις 28 Μαΐου πραγματοποιήθηκε το debate για τις Ευρωεκλογές…η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που διεξάγει debate..Οι λόγοι της απόφασης αυτής είναι άγνωστοι και μάλλον έτσι θα μείνουν…
Είναι γεγονός ότι ο θεσμός του debate έχει αλλάξει μορφή και περιεχόμενο. Είναι διαφορετικός από όταν γεννήθηκε η ιδέα ενός δημοσίου διαλόγου στην Αμερική. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει μετουσιωθεί. Το debate δεν γινόταν να μείνει έξω απ’ αυτήν την αλλαγή. Είναι εμφανές ότι δεν έχει την ίδια ισχύ. Ούτε ο προορισμός του είναι πλέον ο ίδιος. Στο επίκεντρο της συμμετοχής όλων των συμμετεχόντων είναι η διεξαγωγή debate υψηλού επιπέδου. Οι πολιτικοί αρχηγοί προσπαθούν αγωνιωδώς να προβάλλουν το έργο και τους στόχους που σκοπεύουν να υλοποιήσουν μετά την εκλογή τους. Τα debate είναι ένα μέσο κατάλληλο για να προωθήσουν τα κόμματα τις μεταρρυθμίσεις που οραματίζονται. Τα οράματα που υποστηρίζουν τις περισσότερες φορές, ωστόσο, είναι ακραία, γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές καταλήγουν να μην πραγματοποιούνται.
Στην Ελλάδα το debate φαίνεται να έχει διαφορετικό ρόλο σε σχέση με άλλες χώρες του εξωτερικού. Όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι προστίθενται και διατηρούν ένα δευτερεύοντα ρόλο, καταβάλλοντας προσπάθειες να είναι περισσότερο επιθετικοί όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Οι πολιτικοί αρκούνται στο να κρύβονται πίσω από την τυπική διαδικασία που το debate απαιτεί. Όλος ο θεσμός φαίνεται ότι είναι απλά ένας διαρκής ανταγωνισμός μεταξύ των αρχηγών, προκειμένου να προβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα και να υποστηρίξουν τις δικές του θέσεις. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό και δεν οδηγεί πουθενά. Το κοινό θέλει να ακούσει πράγματα ουσιώδη και όχι μια επανάληψη των όσων είχαν ακουστεί στις προηγούμενες εκλογές. Ζητά να έχει το debate περιεχόμενο και να μην είναι απλά άλλη μία αποστειρωμένη διαδικασία.
Η δύναμη της τηλεόρασης είναι μεγάλη. Χρησιμοποιείται το πιο δημοφιλές μέσο προκειμένου να πεισθούν εκατομμύρια ανθρώπων να πάρουν θέση στο δημόσιο διάλογο και να συμμετέχουν ενεργά στα πολιτικά πράγματα του τόπου τους. Ας μην ξεχνάμε ότι η τηλεόραση είναι το μέσο που ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στις αποφάσεις των πολιτών. Οι πολιτικοί πρέπει να επιδείξουν ότι είναι δεινοί χειριστές του λόγου, με στόχο να πείσουν τους αποκαρδιωμένους πολίτες να μετέχουν στην εκλογική διαδικασία και να εμπιστευθούν τους πολιτικούς της χώρας. Αυτός είναι και ένας από τους κυριότερους στόχους του debate.
Κλείνοντας, σχεδόν καθολική είναι πλέον η άποψη ότι ο θεσμός του debate δεν βοηθάει πουθενά. Δεν έχει προσφέρει κανένα όφελος στους πολιτικούς αρχηγούς. Είναι μια βαρετή διαδικασία που εξυπηρετεί μόνο το χώρο της θεαματικότητας και δεν καταλήγει σε κανένα ουσιώδες συμπέρασμα. Είναι καιρός να αλλάξει αυτή η διαδικασία. Να δώσουν την ευκαιρία στους πολίτες να συμμετέχουν και οι ίδιοι. Να απευθύνουν τα δικά τους ερωτήματα, αφού άλλωστε είναι και οι άμεσοι ενδιαφερόμενοι για τις μεταρρυθμίσεις που πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Τελικά το debate ωφελεί ή όχι τους πολιτικούς αρχηγούς;

Γιάννης Ιωάννου: ο κορυφαίος πολιτικός σκιτσογράφος

Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες σκιτσογράφους. Με την είσοδο του στον χώρος της γελοιογραφίας τάραξε την μέχρι τότε αισθητική της. Οδήγησε πλήθος ανθρώπων της πολιτικής σκηνής να χάσει τον ύπνο του. Ο Γιάννης Ιωάννου, με τις μοναδικές του γελοιογραφίες χάραξε έναν καινούριο δρόμο θέασης των πολιτικών πραγμάτων. Χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν να δημοσιευθεί κάποιο σκίτσο του, διψούν για μια καινούρια ατάκα του.
Ο Γιάννης Ιωάννου έφερε με τα σκίτσα του μια άλλη προοπτική σ’ αυτό που ονομάζουμε πολιτική γελοιογραφία. Μέσα από αυτά δημιουργεί μια άλλη κριτική θεώρηση των πολιτικών πραγμάτων. Εκφράζει τις σκέψεις και τις ανησυχίες των πολιτών με έναν τρόπο που οι αρθρογράφοι δεν μπορούν να προσεγγίσουν. Δεν διστάζει να αποκαλύψει τα σκάνδαλα που ταλανίζουν το μικρό ελληνικό βασίλειο. Διακρίνει με καθαρό μάτι το βάθος μιας πολιτικής πράξης και τολμά να το αποτυπώσει πάνω στο χαρτί με ένα ιδιαίτερα καυστικό χιούμορ. Αποκαλύπτει την αλήθεια, αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος που μπορεί αυτό να έχει. Ασκεί κριτική σε όλα τα πολιτικά κόμματα και κρατά κρυφή την δική του πολιτική προτίμηση. Όλα τα πολιτικά πρόσωπα τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης, γεγονός που αποκαλύπτει την άρνηση του κυρίου Ιωάννου να υποκύψει σε οποιοδήποτε συμφέρον. Με μοναδικό θάρρος σχολιάζει τα δρώμενα της επικαιρότητας και επιβεβαιώνει όσους τον έχουν χαρακτηρίσει ως τον «Τρίτο Δρόμο της ελληνικής γελοιογραφίας». Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως η παρουσία του Γιάννη Ιωάννου στο χώρο είναι κατά τα άλλα διακριτική. Ποτέ δεν προβάλλει τον εαυτό του αλλά αφήνει τα σκίτσα του να μιλήσουν γι’ αυτόν, να τον χαρακτηρίσουν.
Σήμερα, απολαμβάνουμε τα σκίτσα του από την εφημερίδα το «Έθνος». Αναμφίβολα, ο Γιάννης Ιωάννου είναι ένας από τους πιο αγαπημένους Έλληνες γελοιογράφους. Ο κόσμος δείχνει την αφοσίωση του σ’ αυτό που κάνει και αυτός την ανταποδίδει με την συνεχή βελτίωση της δουλειάς του. Γι’ αυτόν άλλωστε η καλύτερη επιβράβευση είναι αυτό… Η αγάπη του κόσμου για τα σκίτσα του…

Οι φιλοδοξίες μιας εικοσάχρονης

Άραγε το 2029 θα έχω πετύχει όλα όσα ονειρεύομαι από μικρή; Να βγαίνω στους δρόμους της Αθήνας και να μπορώ να καταγράφω τα προβλήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη; Να μπορώ να ενημερώνω το κοινό με ειδήσεις, πληροφορίες, σχόλια και ανταποκρίσεις για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα αλλά και στην διεθνή κοινότητα; Δεν ξέρω τι απ’ όλα αυτά θα έχω πετύχει, πάντως εγώ κάπως έτσι φαντάζομαι την μέρα μου ως δημοσιογράφος…
Το ξυπνητήρι χτυπάει πάλι την καθιερωμένη ώρα. Πρωί της 6ης Μαΐου του 2029 και άλλη μια κουραστική μέρα ξεκινάει. Πρέπει να ετοιμαστώ προκειμένου να φτάσω εγκαίρως στην πρωινή σύσκεψη της εφημερίδας, στην οποία γράφω για ποικίλα θέματα. Αρνούμαι όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι ως δημοσιογράφος να έχω εξειδίκευση πάνω σε ένα συγκεκριμένο είδος δημοσιογραφίας. Άλλωστε αυτό που πάντα με μάγευε στο συγκεκριμένο λειτούργημα είναι η δυνατότητα να ασχοληθείς με διαφορετικά θέματα.. Οι ιδέες που πέφτουν στο τραπέζι είναι πολλές. Όταν πλέον μου έχει ανατεθεί το ρεπορτάζ που πρέπει να κάνω, αρχίζω να σκέφτομαι όλες εκείνες τις παραμέτρους που πρέπει να σκέφτεται ο δημοσιογράφος προκειμένου αυτό που θα διαβάσει ο αναγνώστης να είναι αξιόπιστο και αληθές. Το θέμα είναι δύσκολο.. «οι συνοικίες των Αθηνών που βρίσκονται σε παρακμή»… Οι άνθρωποι πλέον δύσκολα μιλάνε στα Μέσα.. Τα αντιμετωπίζουν με μεγάλη δυσπιστία.. Όταν φτάνω σ’ αυτές τις συνοικίες νιώθω τον φόβο να με κυριεύει.. Παντού ερημιά.. Εικόνες εξαθλιωμένων ανθρώπων… Το αίσθημα του φόβου δεν με πτοεί καθόλου γιατί κάνω αυτό που ονειρευόμουν από παιδί. Αυτό που ήθελα να πραγματοποιήσω όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια και το συζητούσα με τις συμφοιτήτριες μου στους διαδρόμους του Παντείου. Ασκώ το λειτούργημα της Δημοσιογραφίας. Το λειτούργημα της ενημέρωσης των πολιτών και όχι της παραπληροφόρησης τους. Όταν πλέον τελειώνω την έρευνα μου, ετοιμάζομαι να αποτυπώσω στο χαρτί όλα όσα αντίκρισα, βασισμένη πάντα στις αρχές της ειλικρίνειας και της σοβαρότητας. Μια ακόμα μέρα στη δουλειά έχει φτάσει στο τέλος της. Η ανάγκη για δημιουργία και δράση με γέμισαν και πάλι εμπειρίες. Γυρνάω στο σπίτι κουρασμένη αλλά ξέρω πως η κούραση θα φύγει όταν θα έρθει η επιβράβευση του κοινού.. Αυτό συμβαίνει πάντα.. Η δημοσιογραφία είναι κοινωνικό λειτούργημα, είναι ο δρόμος που οδηγεί στην αλήθεια της καθημερινότητας. Αυτό ήθελα πάντα..
Ποτέ δεν ήταν στο επίκεντρο των επιθυμιών μου να εισέλθω στο χώρο των λαμπερών δημοσιογράφων, που όχι μόνο δεν ασκούν τη Δημοσιογραφία αλλά αντίθετα την καταπατούν. Πάντα ήθελα και εξακολουθώ να θέλω να ασκώ απλά το επάγγελμα που αγαπώ. Να βλέπω την απήχηση της δουλειάς μου στα μάτια του κοινού όταν με συναντάει στο δρόμο. Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να νιώθεις ότι αυτό που παράγεις, αναγνωρίζεται.
Δεν ξέρω απ’ ‘όλα αυτά τι θα είναι πραγματικό. Δεν ξέρω αν όλα αυτά που σκέφτομαι και ελπίζω θα πραγματοποιηθούν. Εγώ ελπίζω πάντως στο όνειρο. Και θα συνεχίζω να ελπίζω….